119 | + + + OM TE EINDIGEN MET -

Perikelen Het geduld wordt stilaan beloond, want mijn spierzwakte is ietsjes afgenomen, en het lopen op trappen gaat al iets beter dan voorheen. En vorige zondag 21 juli heb ik me het tweede spuitje 'epo' mogen toedienen. Maar de weg is nog lang ... en hoop doet leven, en dat ondervind ik letterlijk want het feit dat het fysiek iets beter gaat heeft ook positieve gevolgen op het mentale vlak, en heeft er ook toe bijgedragen dat de schildersmicrobe zich serieus is gaan manifesteren. Schilderingen En ondertussen zijn we wederom een dikke maand verder sinds het vorige bericht 118 (vrijdag 21 juni 2013) en is het van 27 april geleden dat ik nog een schildering heb afgewerkt. En de vijf doeken voor de serie 'Memories' staan nog steeds te wachten op de eerste olieverfstreken. Maar zeggen dat er helemaal niets is gebeurd is ook niet waar. Zo kreeg ik op zondag 7 juli 2013 in de vroege ochtend, op uitnodiging van een stralende zon, zin om een poging te doen om de 3 misbaksels van 3 maart (zie bericht 112 : 3 doeken van 60 cm bij 80 cm, die echter uitgedraaid waren op totale mislukkingen, wat ook de reden was om ze niet eerder te tonen of te vermelden) te overschilderen en er een drieluik van te maken. Deze miskleunen dus :      En omstreeks 7 uur 's morgens was ik op het plat dak, onder het raam van mijn atelier, bezig met het installeren van de drie aan elkaar vast geklemde doeken op een plastieken ondergrond, en vervolgens deze doeken met een lakrol een half transparante oud-rozige kleur te geven, die de oorspronkelijk verschillende schilderingen met elkaar zou verbinden. En op 16 juli heb ik dan een houtskoolschets op het drieluik geplaatst, en op 21 juli ben ik dan gestart met de verdere verwerking van deze triptiek waarvan de titel zou gaan luiden 'Dans', want het was me reeds vanaf 7 juli duidelijk dat de schildering zou gaan over beweging, dans, ritme, ... het drieluik is nog in ontwikkeling ...    Behalve een 'Nationale Feestdag' en de kroning van 'Filip I' was deze eenentwintigste juli 2013 voor mij vooral de dag dat ik de weg teruggevonden heb naar mijn schildersezel ... eindelijk ... de schroefdopjes van de tubes draaien, de verven mengen, die geuren opnieuw gewaarworden, zelfs de geur van terpentijn (met het raam volledig geopend!), opnieuw met penseel en verf het doek beroeren, afstand nemen, zien dat het goed is, of verbeteren, ... ik heb er enorm deugd aan gehad, die zondag, en ik hoopte dat dit een nieuwe start zou zijn ... maar eerst nog een tweedaagse trip naar de Leiestreek ... Fietsen en musea in de Leiestreek Een fietstochtje een week eerder in onze omgeving was me zo bevallen (blij dat mijn conditie iets verbeterd was) dat het me motiveerde om enkele fietstochtjes uit te stippelen in de Leiestreek, en deze te combineren met bezoeken aan o.a. het 'Museum van Deinze' (tentoonstelling 'Omzien') in Deinze en het 'Museum Dhondt-Dhaenens' (tentoonstelling 'Collectie Vandenhove') in Deurle. Mijn echtgenote en ikzelf, we zouden vroeg vertrekken om de warmte voor te zijn, en in de voormiddag nog een fietstochtje te kunnen doen van zo'n 20 km, dan in Deurle overnachten, en 's anderendaags ongeveer 23 km fietsen en de twee musea bezoeken. En maandag 22 juli om 9.30 zaten we op de fiets ... ... tot ... een banale val een vroegtijdig einde maakte aan deze tweedaagse. Door de vele wegenwerken en ontbrekende bewegwijzering voor de fietsers liep de trajectafstand al gauw op tot meer dan 25 km. En op zo'n 500 m van onze eindbestemming; ik weet niet hoe, maar ik ben op mijn zij gevallen met de fiets half op me, midden op de smalle asfaltweg. Mijn echtgenote heeft me onmiddellijk geholpen, en een echtpaar dat net met hun auto passeerde, heeft me naar een huisartsenpraktijk gebracht. Mijn elleboog was geraakt, maar vooral mijn rechter scheenbeen vertoonde een hevig bloedende diepe wonde. Eén van de twee vrouwelijke artsen van de duoperaktijk heeft de wonde met geduld en kennis van zaken gehecht. Bedankt! En er zat niets anders op dan naar huis te gaan ... einde tweedaagse ... tijdelijk niet meer schilderen, want rusten met de benen omhoog ... spijtig dat ik geen naam of adres heb van het echtpaar dat me naar de arts bracht, want ik zou hen graag bedanken ... Ik ben nu wel begonnen met het lezen van één van de ongeveer 20 ongelezen boeken die nog stonden te wachten : 'Dat kan mijn kleine zusje ook' van Will Gompertz, waarin deze op heldere wijze en met sober taalgebruik antwoord geeft op de vraag waarom moderne kunst kunst is ... ik zit al aan pagina 90 van de 460 ...