253| COBALUS = WIE, WAT, WAAROM ?

Cobalus — een naam met een glimlach Er was eens een woord dat door de eeuwen reisde. Van het Oudgriekse kobalos — de kwajongen van de goden, naar het Latijnse kobalus, en verder naar het Duitse Kobold, waar het veranderde in een klein natuurwezentje met een glinstering van ondeugd en goedheid in de ogen. In onze taal kreeg het een warme gedaante: de kabouter — bescheiden, speels, en dicht bij de aarde. Uit dat oude woord ontstond mijn naam: Cobalus. Een echo van vroeger tijden, toen ik als leraar plastische opvoeding en esthetica de wereld van kleur, vorm en verbeelding mocht delen met jonge mensen in Sint-Lutgart, Agnetendal en College. Soms noemden ze me “Meneerke”, soms met een grijns “Kabouterke. En ik vond dat prima. Er school iets liefs, iets herkenbaars in — een stille erkenning van de mens achter de verf. Toen ik mijn blog begon, keerde ik met een glimlach naar dat woord terug. Cobalus werd mijn naam op het scherm, een kleine hoed af voor de tijd van toen, voor de speelse geest die nog altijd tussen penseelstreken en kleuren danst. Waar herinnering en verbeelding elkaar raken, ontstaat de stille glimlach van Cobalus. Mijn schilderingen zijn te vinden op volgende ste : https://cobalus-schilderingen.blogspot.co