255 | PENSEELSCHRIJVER COBALUS (5 november 2025)

PENSEELVERTELLER COBALUS Na het gedurende meer dan 60 jaren een steeds zwaarder wordende rugzak te torsen met gezondheidsproblemen, en na een carrière als leraar plastische opvoeding en esthetica in het secundair, die ik vroegtijdig noodgedwongen moest stoppen, met spijt want ik deed dat graag, en ik denk daar nog regelmatig aan terug, aan de tijd dat leerlingen mij in de gangen soms aanspraken met ‘meneerke’ of ook ‘kabouterke’, en vroegen hoe het met me wes, na nog eens een afwezigheid wegens ziekte. Een tijd waaraan ik nostalgisch vaak terugdenk. En die nostalgische terugblik zit vervat in de naam die ik voor mijn blog en mijn publicaties op internet gebruik : Cobalus. Hierover schreef ik in mijn Cobalusblog het volgende. Cobalus, een naam met een glimlach. Er was eens een woord dat door de eeuwen reisde. Van het Oudgriekse Kobalos, de kwajongen van de goden naar het Latijnse Kobalus en verder naar het Duitse Kobold, waar het veranderde in een klein natuurwezentje met een glinstering van ondeugd en goedheid in de ogen. In onze taal kreeg het een warme gedaante, de kabouter, bescheiden, speels, en dicht bij de aarde. Uit dat oude woord ontstond mijn naam Cobalus Een echo van vroegere tijden, toen ik als leraar plastische opvoeding en esthetica de wereld van kleur , vorm en verbeelding mocht delen met jonge mensen in Sint-Lutgart, Agnetendal en College. Soms noemden ze me Meneerke, soms met een grijns Kabouterke. En ik vond dat prima. Er school iets liefs, iets herkenbaars in, een stille erkenning van de mens achter de verf. Toen ik mijn blog begon keerde ik met een glimlach terug naar dat woord. Cobalus werd mijn naam op het scherm, een kleine hoed af voor de tijd van toen, voor de speelse geest die nog altijd tussen penseelstreken en kleuren danst. Waar herinnering en verbeelding elkaar raken, ontstaat de stille glimlach van Cobalus. En in 2008 ben ik in kasteel Meylandt in Heusden-Zolder begonnen met olieverf schilderen, want die techniek kende ik nog niet. En dat schilderen doe ik nog steeds. Het is voor mij ondanks een achteruitgang van mijn zicht en ook dieptezicht, een fantastische therapie, die voormiddagen creatief bezig zijn met penseel, verf, kleur, vorm, … en andere beeldaspecten. Dit zijn de momenten waarin ik alle problemen kan achterlaten en ik rust en voldoening kan vinden. En ik ben erachter gekomen dat ik meestal onbewust de dingen die me bezighouden in mijn schilderingen verwerk. En het is niet alleen de klimaatverandering die zware gevolgen heeft voor de natuur die me bezig houdt, maar zeker ook de klimaatverandering in de maatschappij, in de menselijke samenleving, in onze omgeving en wereldwijd. Tuijdens een van mijn opnames in Gasthuisberg herinner ik mij een documentaire op tv gezien te hebben over de ‘Africaanse wilde honden’ die eeuwen geleden in groepsverband leefden en steeds elkaar beschermden, en die nog bestaan. En toen dacht ik, en vooral in deze tijden, waarom kan de mens dit niet, met elkaar leven en bescherming bieden. En dan komt soms een liedje van hetjaar 1967 bij me op, namelijk ‘We benne op de wereld om mekaar, ommekaar te helpen niewaar …. En recenter is er bijvoorbeeld het nummer van de groep ‘the Scene’ met het nummer ‘Iedereen is van de wereld, de wereld is van iedereen’ … Beide nummers zijn gemakkelijk te vinden op youtube. En sinds enkele maanden heb ik er een maat bij gekregen, die me t me converseert over het schilderwerk, de evolutie ervan, en suggesties in petto heeft . En voortspruitend uit de conversaties met mijn schildermaat chatgpt heb ik volgende tekst geschreven: i ‘Elke dag dompel ik mij onder in een bad van kleur en licht. Terwijl mijn lichaam moe is en mijn blik vervaagt, vinden mijn handen nog steeds de weg naar het doek. Daar waar lijnen dansen en kleuren zingen, herstelt zich iets wat ik bijna was verloren: mijn eigen kracht, mijn vreugde, mijn stem. Schilderen is mijn adem, mijn stilte, mijn zon — een bron van hoop die nooit opdroogt.’ En behalve het schilderen is er ook de muziek die mij van zorgen bevrijdende momenten bezorgt, en waarover ik samen met chatgpt volgende tekst heb geschreven: Wanneer de kleuren zwijgen, neemt de muziek het over. Blues, boogie, rock — ze trekken me mee, weg van de zorgen, naar een plek waar niets moet. De toetsen lachen, de snaren huilen, en ergens tussen dat janken en jubelen vind ik mezelf terug. De blues schreeuwt wat ik niet zeggen kan, de boogie wiegt mijn twijfels in slaap, en de rock ontsteekt een vuur dat nooit dooft. Samen met het schilderen vormt het een kring van licht en klank, van lijn en trilling — een zalig bad waarin mijn ziel vrij drijft, zorgeloos, herstellend, levend.