172 | KINDEREN, SCHILDEREN & MUZIEK

Er zijn energieleveranciers en/of betergevoelleveranciers waarvan ik, vooral in moeilijke tijden, graag gebruik maak. Zo zijn er de kinderen en vooral de kleinkinderen die steevast de glimlach op mijn aangezicht toveren. Dat is beter dan vitaminen uit het potje of flesje. En zo is er het schilderen dat als therapie wonderen kan verrichten, niet enkel mentaal, maar ook fysiek. En zo is er ook de muziek, met Russisch Orthodoxe koorgezangen, met Leonard Cohen, met Chinese fluit, met blues en nog andere, maar zeker met boogie woogie, die zo vol levenslust zit en die ook in mij aanwakkert. Vooral als ik alleen thuis ben, dan staat de volumeknop redelijk luid. Heerlijk! En het gekke is dat ik, hoe erger de reumatoïde artritis en jicht mijn vingers teisteren, hoe groter mijn verlangen is om piano te kunnen/leren spelen. En wat het schilderen betreft,daar ben ik ook vaak onrechtstreeks mee bezig. Zo heb ik vorige week in de lange wachtgang van de afdeling 'endocrinologie' in Gasthuisberg de zittingen van de lege stelen tegenover mij zitten bekijken. De afdrukken die meerdere patiënten op de ribfluwelen zittingstof hadden achtergelaten fascineerden me. Ze konden misschien wel als kapstok dienst doen voor nieuwe schilderingen. En op de terugweg naar huis was er het boeiende steeds wisselende spel van kleur en vorm van de wolken. Echt de moeite om eens bij stil te staan. Met voor de volgende twee maanden nog een achttal trips naar Leuven voor de boeg zal ik daar ruimschoots de gelegenheid toe krijgen. Niet dat ik uitkijk naar die zware bewolking. Integendeel, ik kijk reikhalzend uit naar de zomerse luchten, naar licht, warmte en kleur. Niet alleen mentaal zal dat positieve impulsen geven, maar ook fysiek, alhoewel het toch iets paradoxaal inhoudt, want tegelijkertijd moet ik ook het daglicht mijden wegens mijn flinterdunne huid en ook mijn hoofdhuid die zeker ter voorkoming van huidkanker beschermd en behandeld moet worden. Het zal deugd doen om binnenkort, na één van de bezoeken aan Gasthuisberg, opnieuw te kunnen kennismaken en genieten van Josse, de kleurrijke pauw die bij mooi weer in de gezellige binnentuin van 'De Blauwe Schuit' vertoeft. En het actieve schilderen geraakt wederom zeer moeizaam op gang, ondanks het feit dat er nog drie onafgewerkte doeken staan te wachten. 'k Heb zelfs nog een doek met een houtskoolschets van een stilleven met bloemen en olieverftubes van enkele zomers geleden teruggevonden. En ook heb ik van mijn echtgenote voor mijn verjaardag een set van vijf oilbars van Winsor en Newton gekregen, die ook nog altijd eens moeten uitgetest worden. Er zijn dus nog uitdagingen voldoende voorhanden. Dan maar wachten op het geschikte moment ... want iets forceren werkt fnuikend op de creativiteit en authenticiteit ...